De vertegenwoordiging van de bootbewoners is, sinds de door de gemeente ingestelde wijkraden, een twistpunt op de haven.
De praktijk is dat, gemiddeld genomen, mensen niet warm te krijgen zijn voor vergaderingen. Het kost ze tijd en vergaderingen zijn alleen belangrijk voor mensen die op dat moment problemen hebben.
De saamhorigheid is, ook in geuzendorp, helaas vér te zoeken.
Hadden we bij het opstarten in 1974 eigenlijk allemaal problemen, namelijk zwaar achterstallig onderhoud van de hele haven, gebrek aan een eigen onderkomen in het min of meer geïsoleerde botendorp en een nog altijd negatieve houding van de gemeente tegenover het fenomeen woonboten,
later na het behalen van enkele grote suksessen (eigen clubhuis en afgedwongen overleg met de gemeente), verflauwde de interesse.
Je kunt een apart boek maken over de vertegenwoordigingskwestie, maar in de kern komt het eigenlijk hier op neer:
De gemeente stelde wijkraden in en stelde ook de begrenzing van die gebieden vast
de gemeente deelde onze haven, ongevraagd, in bij de gesubsidieerde Harmenjanswijk.
én de gemeente subsidieerde later een stichting met dezelfde doelstelling en voor zover het de haven betrof ook hetzelfde territorium als waarvoor zij eerder de Harmenjanswijk had aangewezen.
Let op: de volgende link is veel leesvoer dat eerder al is gepresenteerd. Alleen opnieuw lezen als u zelf wilt.
Deze situatie wordt al járen aangevochten, maar om te voorkomen dat er duidelijkheid gegeven wordt houdt de gemeente zelf angstvallig deze verdeeldheid in stand.
Zonder enig voorbehoud kan worden gesteld dat het (clubhuis)onderkomen tegenover paal 27 de verdienste is van een relatief kleine groep, onder de bezielende leiding van een welszijnswerker die hier woont.
Jammer genoeg is het gebouw niet langer een clubgebouw voor de havenbewoners, maar dat is niet de schuld van de club die er zich voor inzette.
Er zijn meer aantoonbare winstpunten aan deze club toe te schrijven.
en daar tegenover een wijkraad...
Het feit dat de geaardheid van de Harmenjanswijk niet naadloos aansloot bij de woonschepenbewoners, deed niet veel goed voor de gekozen vertegenwoordiger(s) binnen de wijkraad.
Niettemin was het de gemeente die eiste dat er gekozen vertegenwoordigers moesten zijn, om er vervolgens zelf ronduit schijt aan te hebben en bij herhaling met een niet gekozen ploeg in discussie te gaan.
En omdat de Stichting tégen haar eigen bewoners inging, kwamen die weer bij de wijkraad...
Een schoolvoorbeeld van verdeeldheid gaat de geschiedenis in als "mini-helling"
Gevraagd naar een kleinschalige toepassing voor waterrecreatie, in verband met een provinciale subsidie-mogelijkheid,
deed de Stichting Waarderhaven een aanvraag voor een openbare helling.
Dat zou een langlevende wens zijn onder de havenbewoners...
Vervolgens bleek masaal dat diezelfde havenbewoners helemaal niet zaten te wachten op een openbare helling.
De vrees dat juist door dat openbare karakter er spoedig voor de mensen van de haven zelf geen plaats meer zou zijn, resulteerde in een protest-handtekeningenlijst.
Er volgde een aanvraag, wél overeenkomstig de langlevende wens voor een landje, juist alleen voor de hávenbewoners.
Ondanks openheid van zaken, rechtstreeks aan de bewoners of via het wijkblad, kwam later de Stichting in verzet.
De helling die zij eerst zelf hadden aangevraagd, mocht toen ineens niet meer doorgaan.
De gemeente vond het allemaal uitstekend! Kostte weinig en zolang ze het daar niet met elkaar eens zijn, heb je weinig last van die geuzen!